Kiedy nadszedł dzień Pięćdziesiątnicy,| znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu.|| Nagle spadł z nieba szum,| jakby uderzenie gwałtownego wiatru,| i napełnił cały dom, w którym przebywali.|| Ukazały się im też języki jakby z ognia,| które się rozdzieliły,| i na każdym z nich spoczął jeden.|| I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym,| i zaczęli mówić obcymi językami,| tak jak im Duch pozwalał mówić.|||

   Przebywali wtedy w Jerozolimie pobożni Żydzi| ze wszystkich narodów pod słońcem.|| Kiedy więc powstał ów szum, zbiegli się tłumnie| i zdumieli,| bo każdy słyszał, jak przemawiali w jego własnym języku.|||

   Pełni zdumienia i podziwu| mówili: «Czyż ci wszyscy, którzy przemawiają,| nie są Galilejczykami?| Jakżeż więc każdy z nas| słyszy swój własny język ojczysty?| − Partowie i Medowie,| i Elamici,| i mieszkańcy Mezopotamii, Judei oraz Kapadocji,| Pontu i Azji,| Frygii oraz Pamfilii,| Egiptu i tych części Libii, które leżą blisko Cyreny,| i przybysze z Rzymu,|| Żydzi oraz prozelici,| Kreteńczycy i Arabowie| − słyszymy ich głoszących w naszych językach| wielkie dzieła Boże».|||

   Podobnie jak jedno jest ciało,|| choć składa się z wielu członków,| a wszystkie członki ciała,| mimo iż są liczne, stanowią jedno ciało,|| tak też jest i z Chrystusem.|| Wszyscyśmy bowiem| w jednym Duchu zostali ochrzczeni,| aby stanowić jedno Ciało:|| czy to Żydzi, czy Grecy,| czy to niewolnicy, czy wolni.|| Wszyscyśmy też zostali napojeni jednym Duchem.|| Ciało bowiem| to nie jeden członek, lecz liczne członki.|| Jeśliby noga powiedziała:| «Ponieważ nie jestem ręką, nie należę do ciała»,|| czy wskutek tego| rzeczywiście nie należy do ciała?|| Lub jeśliby ucho powiedziało:| «Ponieważ nie jestem okiem, nie należę do ciała»,|| czyż nie należałoby do ciała?|| Gdyby całe ciało było wzrokiem,| gdzież byłby słuch?|| Lub gdyby całe było słuchem,| gdzież byłoby powonienie?|||

   Lecz Bóg, tak jak chciał,| stworzył różne członki| umieszczając każdy z nich w ciele.|| Gdyby całość była jednym członkiem,| gdzież byłoby ciało?|| Tymczasem zaś| wprawdzie liczne są członki,| ale jedno ciało.|| Nie może więc oko| powiedzieć ręce: «Nie jesteś mi potrzebna»,|| albo głowa nogom: «Nie potrzebuję was».|||

   Raczej| nawet niezbędne są dla ciała| te członki, które uchodzą za słabsze;|| a te, które uważamy za mało godne szacunku,| tym większym obdarzamy poszanowaniem.|| Tak przeto szczególnie się troszczymy| o przyzwoitość wstydliwych członków ciała,| a te, które nie należą do wstydliwych,| tego nie potrzebują.|| Lecz Bóg tak ukształtował nasze ciało,| że zyskały więcej szacunku| członki z natury mało godne czci,| by nie było rozdwojenia w ciele,| lecz żeby poszczególne członki| troszczyły się o siebie nawzajem.|| Tak więc, gdy cierpi jeden członek,| współcierpią wszystkie inne członki;|| podobnie gdy jednemu członkowi okazywane jest poszanowanie,| współweselą się wszystkie członki.|||

   Wy przeto| jesteście Ciałem Chrystusa| i poszczególnymi członkami.|| I tak| ustanowił Bóg w Kościele| najprzód apostołów, po wtóre proroków,| po trzecie nauczycieli,| a następnie tych, co mają dar czynienia cudów,| wspierania pomocą,| rządzenia| oraz przemawiania rozmaitymi językami.|| Czyż wszyscy są apostołami?| Czy wszyscy prorokują? Czy wszyscy są nauczycielami?|| Czy wszyscy mają dar czynienia cudów?| Czy wszyscy posiadają łaskę uzdrawiania?|| Czy wszyscy przemawiają językami?| Czy wszyscy potrafią je tłumaczyć?|||

   Nikt| nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego:| «Panem jest Jezus».|||

   Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch;| różne też są rodzaje posługiwania, ale jeden Pan;| różne są wreszcie działania, lecz ten sam Bóg,| sprawca wszystkiego we wszystkich.|| Wszystkim zaś objawia się Duch dla wspólnego dobra.|||

   Podobnie jak jedno jest ciało,| choć składa się z wielu członków,| a wszystkie członki ciała, mimo iż są liczne,| stanowią jedno ciało,| tak też jest i z Chrystusem.|| Wszyscyśmy bowiem w jednym Duchu zostali ochrzczeni,| aby stanowić jedno ciało:| czy to Żydzi, czy Grecy,| czy to niewolnicy, czy wolni.|| Wszyscyśmy też zostali napojeni jednym Duchem.|||

   Gdy Jezus ukazał się swoim uczniom| i spożył z nimi śniadanie,| rzekł do Szymona Piotra: «Szymonie, synu Jana,| czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci?»|||

   Odpowiedział Mu: «Tak, Panie,| Ty wiesz, że Cię kocham».||

   Rzekł do niego: «Paś baranki moje».|||

   I powtórnie powiedział do niego: «Szymonie,| synu Jana,| czy miłujesz Mnie?»|

   Oparł Mu: «Tak, Panie,| Ty wiesz, że Cię kocham».|

 Rzekł do niego; «Paś owce moje».|||

   Powiedział mu po raz trzeci: «Szymonie, synu Jana,| czy kochasz Mnie?»|||

   Zasmucił się Piotr,| że mu po raz trzeci powiedział: «Czy kochasz Mnie?»| I rzekł do Niego: «Panie, Ty wszystko wiesz,| Ty wiesz, że Cię kocham».||

   Rzekł do niego Jezus: «Paś owce moje.|||

   Zaprawdę, zaprawdę powiadam ci:| Gdy byłeś młodszy,| opasywałeś się sam| i chodziłeś, gdzie chciałeś.|| Ale gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce swoje,| a inny cię opasze| i poprowadzi, dokąd nie chceszť.|||

   To powiedział,| aby zaznaczyć, jaką śmiercią uwielbi Boga.| A wypowiedziawszy to rzekł do niego: «Pójdź za Mną!»|||