Rządy w Egipcie objął nowy król,| który nie znał Józefa.| I rzekł do swego ludu:| «Oto lud synów| Izraela jest liczniejszy i potężniejszy od nas.|| Roztropnie przeciw niemu wystąpmy,| ażeby się przestał rozmnażać.|| W wypadku bowiem wojny| mógłby się połączyć z naszymi wrogami| w walce przeciw nam,| aby wyjść z tego kraju».|||

   Ustanowiono nad nim przełożonych robót publicznych,| aby go uciskali ciężkimi pracami.|| Budowano wówczas dla faraona miasta na składy: Pitom i Ramses.| Ale im więcej go uciskano,| tym bardziej się rozmnażał i rozrastał,| co jeszcze potęgowało wstręt do synów Izraela.| Egipcjanie| nielitościwie zmuszali synów Izraela do ciężkich prac| i uprzykrzali mu życie| uciążliwą pracą przy glinie i cegle| oraz przez różne prace na polu.| Do tych wszystkich prac zmuszano ich nielitościwie.|||

   Faraon| wydał wtedy całemu narodowi rozkaz:| «Wszystkich nowo narodzonych chłopców Hebrajczyków| należy wrzucić do rzeki,| a dziewczynki pozostawić przy życiu».|||

   Sądzę, że cierpień teraźniejszych| nie można stawiać na równi| z chwałą, która ma się w nas objawić.|| Bo stworzenie z upragnieniem oczekuje| objawienia się synów Bożych.| Stworzenie bowiem zostało poddane marności| − nie z własnej chęci,| ale ze względu na Tego, który je poddał,| w nadziei, że również i ono zostanie wyzwolone z niewoli zepsucia,| by uczestniczyć w wolności i chwale dzieci Bożych. |||

   Wiemy przecież,| że całe stworzenie aż dotąd jęczy i wzdycha w bólach rodzenia.| Lecz nie tylko ono, ale i my sami,| którzy już posiadamy pierwsze dary Ducha,| i my również całą istotą swoją| wzdychamy, oczekując przybrania za synów,| odkupienia naszego ciała.|||

   W nadziei bowiem już jesteśmy zbawieni.|| Nadzieja zaś, której spełnienie już się ogląda,| nie jest nadzieją,| bo jak można się jeszcze spodziewać| tego, co się już ogląda?| Jeżeli jednak,| nie oglądając, spodziewamy się czegoś,| to z wytrwałością tego oczekujemy.|||

   Wiemy też,| że Bóg z tymi, którzy Go miłują, współdziała we wszystkim| dla ich dobra,|| z tymi, którzy są powołani według Jego zamiaru.| Albowiem tych, których od wieków poznał,| tych też przeznaczył| na to, by się stali na wzór obrazu Jego Syna,| aby On był pierworodnym między wielu braćmi.|||

   Tych zaś, których przeznaczył, tych też powołał,| a których powołał, tych też usprawiedliwił,| a których usprawiedliwił, tych też obdarzył chwałą.|||

   Cóż więc na to powiemy? Jeżeli Bóg z nami, któż przeciwko nam?| On, który nawet własnego Syna nie oszczędził,| ale Go za nas wszystkich wydał,| jakże miałby wraz z Nim i wszystkiego nam nie darować?|||

   Bóg posłał anioła Gabriela| do miasta w Galilei, zwanego Nazaret,| do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida;| a Dziewicy było na imię Maryja.||

   Anioł wszedł do Niej| i rzekł: «Bądź pozdrowiona, pełna łaski,| Pan z Tobą».|||

   Ona zmieszała się na te słowa| i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie.|||

   Lecz anioł rzekł do Niej: «Nie bój się, Maryjo,| znalazłaś bowiem łaskę u Boga.|| Oto poczniesz i porodzisz Syna,| któremu nadasz imię Jezus.|| Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego,| a Pan Bóg| da Mu tron Jego praojca, Dawida.| Będzie panował nad domem Jakuba na wieki,| a Jego panowaniu nie będzie końca».|||

   Na to Maryja rzekła do anioła:| «Jakże się to stanie,| skoro nie znam męża?»||

   Anioł Jej odpowiedział: «Duch Święty zstąpi na Ciebie| i moc Najwyższego osłoni Cię.| Dlatego też Święte, które się narodzi,| będzie nazwane Synem Bożym.|| A oto również krewna Twoja, Elżbieta,| poczęła w swej starości syna| i jest już w szóstym miesiącu| ta, która uchodzi za niepłodną.| Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego».|||

   Na to rzekła Maryja: «Oto Ja służebnica Pańska,| niech Mi się stanie według twego słowa».|| Wtedy odszedł od Niej anioł.|||