Gdy faraon uwolnił lud,| nie wiódł go Bóg drogą prowadzącą do ziemi filistyńskiej,| chociaż była najkrótsza.| Powiedział bowiem Bóg:| «Żeby lud na widok czekających go walk| nie żałował i nie wrócił do Egiptu».| Bóg więc prowadził lud| okrężną drogą pustynną ku Morzu Czerwonemu,| a synowie Izraela| wyszli uzbrojeni z ziemi egipskiej.| Zabrał też Mojżesz ze sobą kości Józefa,| gdyż ten przysięgą zobowiązał Izraelitów| mówiąc: «Wspomoże was niezawodnie Bóg,| a wówczas| zabierzcie stąd kości moje ze sobą».|| Wyruszyli z Sukkot| i rozbili obóz w Etam, na skraju pustyni.| A Pan szedł przed nimi| podczas dnia, jako słup obłoku,| by ich prowadzić drogą,| podczas nocy zaś jako słup ognia,| aby im świecić,| żeby mogli iść we dnie i w nocy.|||

   A gdy się zbliżył faraon,| synowie Izraela podnieśli oczy,| a ujrzawszy, że Egipcjanie ciągną za nimi,| ogromnie się przerazili.|||

   Anioł Boży, który szedł na przedzie wojsk izraelskich,| zmienił miejsce i szedł na ich tyłach.| Słup obłoku również przeszedł z przodu i zajął ich tyły,| stając między wojskiem egipskim a wojskiem izraelskim.| I tam był obłok ciemnością,| tu zaś oświecał noc.| I nie zbliżyli się jedni do drugich przez całą noc.|||

   Bracia,| mamy pewność, iż wejdziemy do Miejsca Świętego| przez krew Jezusa.| On nam zapoczątkował drogę nową i żywą,| przez zasłonę, to jest przez ciało swoje.| Mając zaś kapłana wielkiego,| który jest nad domem Bożym,| przystąpmy z sercem prawym, z wiarą pełną,| oczyszczeni na duszy od wszelkiego zła świadomego| i obmyci na ciele wodą czystą.|||

   Trzymajmy się niewzruszenie nadziei, którą wyznajemy,| bo godny jest zaufania| Ten, który dał obietnicę.|||

   Jezus przechodząc ujrzał pewnego człowieka, niewidomego od urodzenia.| Splunął na ziemię, uczynił błoto ze śliny| i nałożył je na oczy niewidomego,| i rzekł do niego: «Idź, obmyj się w sadzawce Siloe»,| co się tłumaczy: Posłany.| On więc odszedł,| obmył się| i wrócił widząc.|||

   A sąsiedzi| i ci, którzy przedtem widywali go jako żebraka,| mówili: «Czyż to nie jest ten, który siedzi i żebrze?».| Jedni twierdzili: «Tak, to jest ten»,| a inni przeczyli: «Nie, jest tylko do tamtego podobny».| On zaś mówił: «To ja jestem».|||

   Zaprowadzili więc tego człowieka,| niedawno jeszcze niewidomego,| do faryzeuszów.| A tego dnia, w którym Jezus uczynił błoto i otworzył mu oczy,| był szabat.|| I znów faryzeusze pytali go o to, w jaki sposób przejrzał.| Powiedział do nich: «Położył mi błoto na oczy,| obmyłem się i widzę».|||

   Niektórzy więc spośród faryzeuszów| rzekli: «Człowiek ten nie jest od Boga,| bo nie zachowuje szabatu».|| Inni powiedzieli: «Ale w jaki sposób człowiek grzeszny| może czynić takie znaki?».| I powstało wśród nich rozdwojenie.|| Ponownie więc zwrócili się do niewidomego:| «A ty, co o Nim myślisz| w związku z tym, że ci otworzył oczy?».| Odpowiedział: «To jest prorok».|||

   Na to dali mu taką odpowiedź:| «Cały urodziłeś się w grzechach,| a śmiesz nas pouczać?»| I precz go wyrzucili.|||

   Jezus usłyszał, że wyrzucili go precz,| i spotkawszy go rzekł do niego:| «Czy ty wierzysz w Syna Człowieczego?»| On odpowiedział: «A któż to jest, Panie,| abym w Niego uwierzył?».| Rzekł do niego Jezus: «Jest Nim Ten, którego widzisz| i który mówi do ciebie».| On zaś odpowiedział: «Wierzę, Panie!»| i oddał Mu pokłon.|||