«Któż zdoła utrwalić me słowa,| potrafi je w księdze umieścić?|| Żelaznym rylcem, diamentem,| na skale je wyryć na wieki?|||

Lecz ja wiem: Wybawca mój żyje,|| na ziemi wystąpi jako ostatni.||| Potem me szczątki skórą odzieje,| i oczyma ciała będę widział Boga.|| To właśnie ja Go zobaczę».|||

Chrystus zmartwychwstał| jako pierwszy spośród tych, co pomarli.|| Ponieważ bowiem przez człowieka przyszła śmierć,|| przez człowieka też dokona się zmartwychwstanie.|||

Jak w Adamie wszyscy umierają,|| tak też w Chrystusie| wszyscy będą ożywieni,|| lecz każdy według własnej kolejności.|| Chrystus jako pierwszy,| potem ci, co należą do Chrystusa, w czasie Jego przyjścia.|| Wreszcie nastąpi koniec,| gdy przekaże królowanie Bogu i Ojcu.|||

Trzeba bowiem, ażeby królował,| aż położy wszystkich nieprzyjaciół pod swoje stopy.|| Jako ostatni wróg zostanie pokonana śmierć.||| Wszystko bowiem rzucił pod Jego stopy.||

Kiedy się mówi, że wszystko jest poddane,| znaczy to, że z wyjątkiem Tego, który Mu wszystko poddał.|| A gdy już wszystko zostanie Mu poddane,|| wtedy i sam Syn zostanie poddany| Temu, który Synowi poddał wszystko,|| aby Bóg| był wszystkim we wszystkich.|||

Było już około godziny szóstej| i mrok ogarnął całą ziemię aż do godziny dziewiątej.|| Słońce się zaćmiło i zasłona przybytku rozdarła się przez środek.|||

Wtedy Jezus zawołał donośnym głosem: «Ojcze,|| w Twoje ręce| powierzam ducha mojego».||| Po tych słowach wyzionął ducha.|||

Był tam człowiek dobry i sprawiedliwy, imieniem Józef,|| członek Wysokiej Rady.|| On to udał się do Piłata| i poprosił o ciało Jezusa.|| Zdjął je z krzyża, owinął w płótno| i złożył w grobie, wykutym w skale,| w którym nikt jeszcze nie był pochowany.|||

W pierwszy dzień tygodnia| niewiasty poszły skoro świt do grobu,|| niosąc przygotowane wonności.|| Kamień od grobu zastały odsunięty.| A skoro weszły, nie znalazły ciała Pana Jezusa.|| Gdy wobec tego były bezradne,| nagle stanęło przed nimi dwóch mężów| w lśniących szatach.|||

Przestraszone, pochyliły twarze ku ziemi,|| lecz tamci rzekli do nich: «Dlaczego| szukacie żyjącego wśród umarłych?|| Nie ma Go tutaj;| zmartwychwstał».|||

«W owych czasach wystąpi Michał, wielki książę,| który jest opiekunem dzieci twojego narodu.|| Wtedy nastąpi okres ucisku,| jakiego nie było, odkąd narody powstały,| aż do chwili obecnej.|| W tym czasie naród twój dostąpi zbawienia,|| każdy, kto się okaże zapisany w księdze.|| Wielu zaś, co posnęli w prochu ziemi, zbudzi się:|| jedni do wiecznego życia,|| drudzy ku hańbie,| ku wiecznej odrazie.|| Mądrzy| będą świecić jak blask sklepienia,|| a ci, którzy nauczyli wielu sprawiedliwości,| jak gwiazdy|| przez wieki i na zawsze».|||

Czyż nie wiadomo wam,| że my wszyscy, którzyśmy otrzymali chrzest| zanurzający w Chrystusa Jezusa,| zostaliśmy zanurzeni w Jego śmierć?|| Przyjmując więc chrzest zanurzający nas w śmierć,| zostaliśmy razem z Nim pogrzebani|| po to, abyśmy i my wkroczyli w nowe życie,|| jak Chrystus powstał z martwych dzięki chwale Ojca.|||

Jeżeli bowiem przez śmierć, podobną do Jego śmierci,| zostaliśmy z Nim złączeni w jedno,|| to tak samo będziemy z Nim złączeni w jedno| przez podobne zmartwychwstanie.||| To wiedzcie,| że dla zniszczenia grzesznego ciała| dawny nasz człowiek został razem z Nim ukrzyżowany|| po to, byśmy już więcej nie byli w niewoli grzechu.|| Kto bowiem umarł, stał się wolny od grzechu.|||

Otóż, jeżeli umarliśmy razem z Chrystusem,| wierzymy, że z Nim również| żyć będziemy,|| wiedząc, że Chrystus powstawszy z martwych, już więcej nie umiera,|| śmierć nad Nim nie ma już władzy.|||

Gdy Maria, siostra Łazarza,| przyszła do miejsca, gdzie był Jezus,| ujrzawszy Go upadła Mu do nóg| i rzekła do Niego: «Panie,|| gdybyś tu był, mój brat by nie umarł».|||

Gdy więc Jezus ujrzał, jak płakała ona| i Żydzi, którzy razem z nią przyszli,|| wzruszył się w duchu, rozrzewnił| i zapytał: «Gdzie go położyliście?»|||
   Odpowiedzieli mu: «Panie, chodź i zobacz».||
   Jezus zapłakał.||
   A Żydzi rzekli: «Oto jak go kochał!»|||

Niektórzy z nich powiedzieli:| «Czy Ten, który otworzył oczy niewidomemu,| nie mógł sprawić, by on nie umarł?»||

A Jezus| ponownie okazując głębokie wzruszenie| przyszedł do grobu.|| Była to pieczara,| a na niej spoczywał kamień.|||

Jezus rzekł: «Usuńcie kamień».|| Siostra zmarłego, Marta,| rzekła do Niego: «Panie, już cuchnie.|| Leży bowiem od czterech dni w grobie».||

Jezus rzekł do niej:| «Czyż nie powiedziałem ci,| że jeśli uwierzysz, ujrzysz chwałę Bożą?»|||

Usunięto więc kamień.|| Jezus wzniósł oczy do góry i rzekł: «Ojcze,| dziękuję Ci, żeś Mnie wysłuchał.|| Ja wiedziałem, że Mnie zawsze wysłuchujesz.|| Ale ze względu na otaczający Mnie lud to powiedziałem,|| aby uwierzyli, żeś Ty Mnie posłał».|||

To powiedziawszy zawołał donośnym głosem:| «Łazarzu,|| wyjdź na zewnątrz!»|| I wyszedł zmarły,| mając nogi i ręce powiązane opaskami,| a twarz jego była zawinięta chustą.|||

Rzekł do nich Jezus: «Rozwiążcie go| i pozwólcie mu chodzić».|| Wielu więc spośród Żydów przybyłych do Marii| ujrzawszy to, czego Jezus dokonał,| uwierzyło w Niego.|||

Dusze sprawiedliwych| są w ręku Boga i nie dosięgnie ich męka.|||

Zdało się oczom głupich, że pomarli,|| zejście ich poczytano za nieszczęście| i odejście od nas za unicestwienie,|| a oni trwają w pokoju.|||

Choć nawet w ludzkim rozumieniu doznali kaźni,| nadzieja ich pełna jest nieśmiertelności.|| Po nieznacznym skarceniu dostąpią dóbr wielkich,|| Bóg ich bowiem doświadczył| i znalazł ich godnymi siebie.|||

Doświadczył ich jak złoto w tyglu| i przyjął ich jak całopalną ofiarę.|| Ci, którzy Mu zaufali, zrozumieją prawdę,| wierni w miłości będą przy Nim trwali,|| łaska bowiem i miłosierdzie dla Jego wybranych.|||

Jesteśmy przekonani, że Ten, który wskrzesił Jezusa,| z Jezusem przywróci życie także nam| i stawi nas przed sobą razem z wami.|| Wszystko to bowiem dla was,| ażeby w pełni obfitująca łaska| zwiększyła chwałę Bożą przez dziękczynienie wielu.|||

Dlatego to nie poddajemy się zwątpieniu,|| chociaż bowiem niszczeje nasz człowiek zewnętrzny,| to jednak ten, który jest wewnątrz,| odnawia się z dnia na dzień.|| Niewielkie bowiem utrapienia nasze| obecnego czasu|| gotują bezmiar chwały przyszłego wieku| dla nas, którzy się wpatrujemy nie w to, co widzialne,| lecz w to, co niewidzialne.|| To bowiem, co widzialne, przemija,| to zaś, co niewidzialne, trwa wiecznie.|||

Wiemy bowiem, że jeśli nawet zniszczeje| nasz przybytek doczesnego zamieszkania,| będziemy mieli mieszkanie od Boga,|| dom nie ręką uczyniony,| lecz wiecznie trwały w niebie.|||

«Niech się nie trwoży serce wasze.| Wierzycie w Boga? I we Mnie wierzcie.|| W domu Ojca mego jest mieszkań wiele.|| Gdyby tak nie było, to bym wam powiedział.| Idę przecież przygotować wam miejsce.|||

A gdy odejdę i przygotuję wam miejsce,| przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie,|| abyście i wy| byli tam, gdzie Ja jestem.|| Znacie drogę, dokąd Ja idę».|||

Odezwał się do Niego Tomasz: «Panie,| nie wiemy, dokąd idziesz.| Jak więc możemy znać drogę?»|||

Odpowiedział mu Jezus: «Ja jestem| drogą, prawdą i życiem.|| Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie».|||