W dzień Pięćdziesiątnicy| stanął Piotr razem z Jedenastoma| i przemówił donośnym głosem:| «Mężowie Judejczycy i wszyscy mieszkańcy Jerozolimy,| przyjmijcie do wiadomości i posłuchajcie uważnie mych słów:| Jezusa Nazarejczyka,| męża, którego posłannictwo Bóg potwierdził wam| niezwykłymi czynami, cudami i znakami,| jakich Bóg przez Niego dokonał wśród was,| o czym sami wiecie,| tego Męża, który z woli, postanowienia i przewidzenia Bożego został wydany,| przybiliście rękami bezbożnych do krzyża i zabiliście.|| Lecz Bóg| wskrzesił Go, zerwawszy więzy śmierci,| gdyż niemożliwe było, aby ona panowała nad Nim,| bo Dawid mówił o Nim:||

   „Miałem Pana zawsze przed oczami,| gdyż stoi po mojej prawicy, abym się nie zachwiał.| Dlatego ucieszyło się moje serce i rozradował się mój język,| także i moje ciało spoczywać będzie w nadziei,| że nie zostawisz duszy mojej w Otchłani| ani nie dasz Świętemu Twemu ulec skażeniu.| Dałeś mi poznać drogi życia| i napełnisz mnie radością przed obliczem Twoim”».||

   Jeżeli Ojcem nazywacie| Tego, który bez względu na osoby| sądzi według uczynków każdego,| to w bojaźni spędzajcie czas swojego pobytu na obczyźnie.|||

   Wiecie bowiem, że z waszego, odziedziczonego po przodkach, złego postępowania| zostaliście wykupieni nie czymś przemijającym,| srebrem lub złotem,| ale drogocenną krwią Chrystusa,| jako baranka niepokalanego i bez zmazy.|||

   On był wprawdzie przewidziany przed stworzeniem świata,| dopiero jednak w ostatnich czasach się objawił| ze względu na was.| Wyście przez Niego uwierzyli w Boga,| który wzbudził Go z martwych i udzielił Mu chwały,| tak że wiara wasza i nadzieja są skierowane ku Bogu.|||

   W pierwszy dzień tygodnia| dwaj uczniowie Jezusa byli w drodze do wsi, zwanej Emaus,| oddalonej sześćdziesiąt stadiów od Jerozolimy.|| Rozmawiali oni ze sobą| o tym wszystkim, co się wydarzyło.| Gdy tak rozmawiali i rozprawiali ze sobą,| sam Jezus przybliżył się i szedł z nimi.|| Lecz oczy ich| były niejako na uwięzi,| tak że Go nie poznali.|||

   On zaś ich zapytał: «Cóż to za rozmowy prowadzicie ze sobą w drodze?»| Zatrzymali się smutni.|| A jeden z nich, imieniem Kleofas,| odpowiedział Mu: «Ty jesteś chyba jedynym z przebywających w Jerozolimie,| który nie wie, co się tam w tych dniach stało».||

   Zapytał ich: «Cóż takiego?»||

   Odpowiedzieli Mu: «To, co się stało z Jezusem z Nazaretu,| który był prorokiem potężnym w czynie i słowie| wobec Boga i całego ludu;|| jak arcykapłani i nasi przywódcy| wydali Go na śmierć i ukrzyżowali.|| A myśmy się spodziewali,| że właśnie On miał wyzwolić Izraela.|| Teraz zaś po tym wszystkim| dziś już trzeci dzień, jak się to stało.|| Co więcej,| niektóre z naszych kobiet przeraziły nas:| Były rano u grobu,| a nie znalazłszy Jego ciała,| wróciły i opowiedziały, że miały widzenie aniołów,| którzy zapewniają, iż On żyje.|| Poszli niektórzy z naszych do grobu| i zastali wszystko tak, jak kobiety opowiadały,| ale Jego nie widzieli».|||

   Na to On rzekł do nich: «O nierozumni,| jak nieskore są wasze serca| do wierzenia we wszystko, co powiedzieli prorocy!|| Czyż Mesjasz nie miał tego cierpieć,| aby wejść do swej chwały?»|| I zaczynając od Mojżesza| poprzez wszystkich proroków| wykładał im, co we wszystkich Pismach odnosiło się do Niego.|||

   Tak przybliżyli się do wsi, do której zdążali,|| a On okazywał, jakoby miał iść dalej.| Lecz przymusili Go, mówiąc: «Zostań z nami,| gdyż ma się ku wieczorowi i dzień się już nachylił».|| Wszedł więc, aby zostać z nimi.| Gdy zajął z nimi miejsce u stołu,| wziął chleb, odmówił błogosławieństwo,| połamał go i dawał im.|| Wtedy otworzyły się im oczy| i poznali Go,| lecz On zniknął im z oczu.|| I mówili nawzajem do siebie: «Czy serce nie pałało w nas,| kiedy rozmawiał z nami w drodze| i Pisma nam wyjaśniał?»|||

   W tej samej godzinie| wybrali się i wrócili do Jerozolimy.| Tam zastali zebranych Jedenastu| i innych z nimi,| którzy im oznajmili: «Pan rzeczywiście zmartwychwstał| i ukazał się Szymonowi».|| Oni również opowiadali, co ich spotkało w drodze| i jak Go poznali przy łamaniu chleba.|||